Σήμερα, στην πιο κρίσιμη φάση των διαπραγματεύσεων για επίλυση του Κυπριακού, σε ένα χρονικό σημείο όπου στις επόμενες λίγες εβδομάδες αναμένεται να ξεκαθαρίσουν πολλά (αν όχι όλα), ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος επιλέγει δυστυχώς το δρόμο του διχασμού και του προσωπικού συμφέροντος. Αντί να στηρίξει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με εποικοδομητική κριτική, τουλάχιστον μέχρι το οριστικό ξεκαθάρισμα της εν εξελίξει διαπραγματευτικής διαδικασίας, τορπιλίζει το διάλογο με την τ/κ πλευρά και θέτει θέμα αλλαγής στρατηγικής στις συνομιλίες. Είναι φανερό και στον πλέον αδαή περί πολιτικής ότι ο κ. Παπαδόπουλος έχει εγκαινιάσει και επίσημα από τώρα, ένα χρόνο πριν, τον προεκλογικό του αγώνα για τις Προεδρικές του 2018, συνδυάζοντας την αλλαγή στρατηγικής στο Κυπριακό με την αλλαγή διακυβέρνησης. Προτάσσει την περιβόητη «νέα στρατηγική» χωρίς όμως να δηλώνει και ποιος είναι ο «νέος στόχος». Διότι δεν μπορείς να έχεις νέα στρατηγική, εάν δεν έχεις και νέο στρατηγικό στόχο. Μήπως έχει αλλάξει και ο στρατηγικός στόχος σύμφωνα με τον κ. Παπαδόπουλο; Μήπως απορρίπτει κι αυτός, όπως και κάποιοι άλλοι στον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο, το συμφωνημένο πλαίσιο λύσης για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία; Μήπως προτιμά το σημερινό status quo από μια ενδεχόμενη συμφωνία στα πλαίσια διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας; Αυτά είναι ερωτήματα που ο κ. Παπαδόπουλος θα έπρεπε να είχε απαντήσει εδώ και καιρό, πόσο μάλλον τώρα, που μιλά πλέον ξεκάθαρα για αλλαγή στρατηγικής. Όσο δεν δίνει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, το μόνο που καταφέρνει ο κ. Παπαδόπουλος με αυτή τη θολή «νέα» στρατηγική του είναι να εδραιώνει την τουρκική κατοχή. Ηθελημένα ή άθελά του.
Εμείς στον Δημοκρατικό Συναγερμό παραμένουμε σταθερά προσηλωμένοι στον εθνικό στόχο για απελευθέρωση και επανένωση. Αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από μια συμφωνία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Αυτό το πλαίσιο λύσης δεν το ανακάλυψε τώρα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ούτε ο Δημοκρατικός Συναγερμός. Το μοντέλο λύσης που έχουμε είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών μας για επίλυση του κυπριακού μετά το 1974 και των δύο συμφωνιών υψηλού επιπέδου 1977 και 1979, οι οποίες όπως και η πολιτική ισότητα καταγράφηκαν και ενσωματώθηκαν σε όλα τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, αλλά ακόμα και στις σχετικές αποφάσεις της ΕΕ που είναι η σημαία του αγώνα μας. Το συγκεκριμένο μοντέλο λύσης επαναβεβαιώθηκε και στην αρχή της παρούσας φάσης των διαπραγματεύσεων, η οποία δεν ξεκίνησε επί Αναστασιάδη, αλλά θεωρητικά τουλάχιστον, ξεκίνησε με την συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 μεταξύ Τάσσου Παπαδόπουλου και Ταλάτ. Στις πρώτες κιόλας γραμμές της εν λόγω συμφωνίας υπάρχει ρητή αναφορά σε «δέσμευση για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας».
Ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος αναφέρεται σε αποτυχημένη «στρατηγική Αναστασιάδη στο κυπριακό», η οποία οδήγησε σε μια «χειρότερη παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν». Ο κ. Παπαδόπουλος, όμως, είτε δεν μπορεί να κατανοήσει τις διαφορές που υπάρχουν σήμερα σε σχέση με την περίοδο του σχεδίου Ανάν, είτε παραπλανεί εσκεμμένα. Η πραγματικότητα είναι ότι η ενδεχόμενη συμφωνία, μέσα από τις πολύ συγκεκριμένες συγκλίσεις που έχουν ήδη επιτευχθεί, είναι μια συμφωνία όχι μόνο ποιοτικά καλύτερη από εκείνο το σχέδιο που απορρίφθηκε από τον λαό, αλλά σε αρκετά σημεία καλύτερη ακόμα και από το σύνταγμα του 1960.
Η στρατηγική του προέδρου Αναστασιάδη όχι μόνο δεν είναι αποτυχημένη, αλλά απέφερε και επιπρόσθετα θετικά αποτελέσματα:
α) ενίσχυση και αναβάθμιση της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσα από τη στρατηγική των τριμερών σχέσεων με όλα τα γειτονικά κράτη,
β) πρακτική εμπλοκή της Ε.Ε. στο Κυπριακό μέσα από την παρουσία της σε ανώτατο επίπεδο στη Διάσκεψη της Γενεύης,
γ) έναρξη – για πρώτη φορά – της συζήτησης για κατάργηση των αναχρονιστικών εγγυήσεων του 1960 και
δ) αναγνώριση εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας ότι αυτή τη στιγμή μόνο τα εσωτερικά δεδομένα στην Τουρκία εμποδίζουν ή δεν επιτρέπουν στο να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις στο κεφάλαιο της ασφάλειας και των εγγυήσεων.
Με τη σοβαρή και συνετή διαπραγματευτική του τακτική ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ενίσχυσε την αξιοπιστία της Κύπρου και τη διαπραγματευτική θέση της ε/κ πλευράς σε μια κρίσιμη ιστορικά στιγμή. Αυτή τη χρονική περίοδο απαιτείται, λοιπόν, εθνική ευθύνη και συναίσθηση των κρίσιμων στιγμών. Αυτή την ώρα πρέπει όλοι μας να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να υπερβούμε των προσωπικών και κομματικών υπολογισμών και σκοπιμοτήτων. Ο λαός μας θέλει να δει μια διαφορετική συμπεριφορά από τον πολιτικό κόσμο. Ας το κάνουμε μια φορά έτσι και να συμπεριφερθούμε με σοβαρότητα και νηφαλιότητα. Ας αποδείξουμε επιτέλους ότι η σκέψη μας δεν είναι στις επόμενες εκλογές, αλλά στο πραγματικό συμφέρον της Κύπρου μας.
14.02.2017